ساخت “فلرهای بارورسازی ابرها” توسط دانش‌بنیان‌ها
تنها شرکت دانش‌بنیان فعال در حوزه بارورسازی ابرها، “فلرهای بارورسازی ابرها” را ساخته که برپایه “یودیت نقره” است. این فلرها بر روی هواپیما یا پهپاد نصب شده که دود غلیظی را ایجاد کرد و حاوی هسته‌های باران زا بوده و باعث باروری ابرها می‌شوند.
به گزارش پیشران اقتصاد؛ مجید علی‌آبادی؛ عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند اظهار کرد: ما یک شرکت فناور در مرکز رشد دانشگاه آزاد و تنها شرکت دانش‌بنیان فعال در تخصصی حوزه بارورسازی ابرها هستیم. از سال ۱۳۹۷ فعالیت خود را آغاز کردیم و موادی که تولید می‌کنیم بر پایه یودیت نقره است. عنوان محصول تولیدی شرکت نیز “فلرهای بارورسازی ابرها” است.
علی‌آبادی در بیان جزئیات این محصول تصریح کرد: “فلرهای بارورسازی ابرها” بر روی بال هواپیما یا پهپاد نصب می‌شود، یک چاشنی الکتریکی دارد، مشتعل شده و دود بسیار غلیظی را ایجاد می‌کند که این دود غلیظ حاوی هسته‌های بارانزا یا هسته‌های یخی هستند که می‌توانند باعث باروری ابرها شوند. این مواد که نخستین بار در سال ۱۳۹۷ تولید شد نیاز به تست و مشخص شدن اندازه کارایی آنها بود.
وی ادامه داد: این مواد را به مجموعه وزارت نیرو و مرکز ملی مطالعات و تحقیقات بارورسازی ابرها در یزد ارسال کردیم. مواد برای آزمون به کشور روسیه ارسال شد و رصدخانه ملی آب و هوای روسیه این مواد را آنالیز کردند و تأییدیه کارایی مواد را برای ما ارسال کردند. نخستین نتایج از اولین نمونه نشان داد که هر گرم از این ماده که بسوزد ۱۴۲۰ میلیارد هسته بارانزا ایجاد می‌کنیم که این عددی است که روسیه به ما اعلام کرده است.
پیشنهاد می‌شود بخوانید:
تولید واکسن‌های آبزیان توسط بوژان تک‌فارمد
این عضو هیئت علمی دانشگاه تصریح کرد: ما به صورت مستمر به وزارت نیرو در حال تجارت هستیم. نمونه‌ای که قطورتر بوده و پوشش لوله استیل دارد و برای عملیات باروری در جایگاه‌های مخصوص که بر روی هواپیما پیش‌بینی شده است، بر روی هواپیما نصب می‌شود و نمونه باریک‌تر نمونه‌ای است که بر روی پهپاد سوار می‌شود و هر دو نمونه برای استفاده در عملیات باروری در سراسر کشور به کار می‌روند.
وی ادامه داد: به جز ما فقط وزارت دفاع تولیدکننده این مواد است البته نوعی که وزارت دفاع تولید می‌کند نوع “پیروپاترون” است که پرتابی هستند. ابرهای خطرناکی وجود دارند که هیچ هواپیمایی امکان نزدیک شدن به آنها را ندارد و در آن شرایط چاره‌ای به غیر از استفاده از نوع پرتابی وجود ندارد! در واقع نوع “پرتابی” را وزارت دفاع تولید می‌کند و نوع “درجاسوز” را که بر روی بال‌های هواپیما نصب می‌شود را شرکت ما تولید می‌کند.
علی‌آبادی درباره چرایی حرکت این شرکت دانش‌بنیان به سمت ساخت “دستگاه شبیه‌ساز ابر” گفت: ما تعاملات بسیار خوبی با مجموعه وزارت نیرو، وزارت دفاع و هوافضای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی داشتیم. بعد از اینکه ما مواد ویژه بارورسازی ابرها را تولید کردیم، برای تست و بهینه‌سازی آنها، نمونه‌ها را به روسیه ارسال می‌کردیم و هر تغییری که در محصول خود ایجاد می‌کردیم، هسته‌زایی را به‌صورت مجدد از آنجا برای ما مشخص می‌کردند که این فرایند بسیار زمانبر بود و به فکر این افتادیم که خودمان یک دستگاه شبیه‌ساز ابر بسازیم تا بتواند میزان هسته‌هایی که یک ماده ایجاد می‌کند را اندازه‌گیری کند.
وی گفت: دستگاه تولیدی این شرکت، دستگاه محفظه ابر است که هر ماده باورسازی که در کشور تولید شود در آزمایشگاه ما به عنوان یک آزمایشگاه مرجع در کل کشور مورد آزمون قرار گرفته و نتایج را ارائه می‌کنیم یعنی تعداد هسته‌هایی که یک گرم از آن ماده می‌تواند ایجاد کند را گزارش می‌کنیم.
این فعال دانش‌بنیان گفت: در شرایط خاصی امکان دارد امکان پرواز هواپیما یا پهپاد نباشد و در این شرایط چاره‌ای نداریم به غیراز اینکه بارورسازی را از طریق ایستگاه‌های زمینی انجام دهیم. در دنیا دو نوع ژنراتور مرسوم است که برای این کار استفاده می‌شود که یکی ژنراتورهایی هستند که از خانواده‌های سوخت جامد استفاده می‌کنند که ما نمونه‌های آن را در سال ۱۳۹۸ ساختیم و نخستین نمونه آن ساخته شد که ۳۲ شاخک دارد و شبیه درخت است و از راه دور و از مرکز کنترل فعال می‌شود و در زمان‌هایی که شرایط برای باروری مناسب است یعنی دما، رطوبت، وزش باد و … مناسب است، فعال می‌شوند.
علی‌آبادی با اشاره به نوع دوم ژنراتورهای تولیدی این شرکت دانش‌بنیان گفت: نوع دوم این ژنراتورهای بارورسازی زمینی، مایع‌سوز هستند که مواد ویژه بارورسازی ابرها داخل یک محلول مایع قرار می‌گیرد و این مایع به داخل یک شعله که عمدتاً توسط یک گاز پروپان ایجاد شده هدایت می‌شود و در آنجا این مواد می‌سوزد. حاصل این احتراق نانوپارتیکل‌هایی (نانوذرات) هستند که باز برپایه یودیت نقره اصلاح‌شده هستند که از آن شعله بسیار زیاد تشکیل می‌شوند و آن گرمایی که شعله دارد به خاطر اختلافی که با هوای سرد دارند به سمت بالا حرکت می‌کنند که حدود ۱ کیلومتر امکان صعود دارند و بدین ترتیب این مواد راهشان را به درون ابرها پیدا می‌کنند.
وی ادامه داد: اگر مکانیزم بارورسازی ابرها را داخل یک ابر بخواهیم توضیح بدهیم به این صورت است که برای اینکه باران یا برف ببارد، نیاز به هسته‌های بارانزا داریم. در طبیعت این هسته‌های باران زا به صورت طبیعی توسط گرد و خاک و گرد و غباری که از باکتری‌های معلق در هوا تولید می‌شوند، وجود دارند اما در شرایطی که این مواد معلق کمتر داخل ابر باشند یا آب خالص داخل ابر باشد و هسته‌ای وجود نداشته باشد امکان بارش ندارد و باید دمای ابر آنقدر پایین بیاید که این هسته‌های یخی تشکیل شوند و اطراف مولکول‌های آب متراکم شوند.
این عضو هیئت علمی دانشگاه خاطرنشان کرد: آب در داخل ابرها می‌تواند تا منفی ۴۰ درجه نیز سرد شود اما یخ نزده و کریستال یخ تشکیل نشود برخلاف آن تصوری که ما داریم، آب زیر صفر درجه یخ می‌زند، بنابر قوانین ترمودینامیکی می‌توانیم آب سوپرکول داشته باشیم! بنابراین اگر ما هسته‌های یخ را به اندازه کافی در داخل ابر داشته باشیم آن ابر به صورت طبیعی بارندگی خواهد داشت در غیر اینصورت ما باید هسته‌ها را به صورت مصنوعی وارد آن کنیم. مواد مختلفی در دنیا تست و تحقیقات شده است که یکی از بهترین موادی که بالاترین راندمان را دارد “یودیت نقره” است و دلیل آن ساختار کریستالی یودیت نقره (ساختار بتا) است.
وی گفت: در واقع زمانی که این مواد داخل ابر پخش می‌شوند، مولکول‌های آب، آنها را با کریستال‌های یخ اشتباه می‌گیرند و دور آن تجمع پیدا کرده و بلافاصله یخ می‌زنند! هسته‌های یخی بزرگ و بزرگتر می‌شوند و آنقدر وزنشان زیاد می‌شود تا بتوانند به خاطر نیروی وزن خود به سمت پایین سقوط کنند البته عموماً در مسیر چون هوای پایین گرم‌تر است این کریستال‌های یخ ذوب می‌شوند و ما آنها را به صورت باران مشاهده می‌کنیم.
